آزمایش آنتی بادی هپاتیت سی یا HCV Ab در جهت غربالگری افراد آلوده و تشخیص عفونت ویروس هپاتیت C انجام می‌شود. این آزمایش همچنین برای راهنمایی و نظارت بر درمان عفونت این ویروس نیز درخواست داده می‌شود.

چه چیزهای در این تست بررسی میشوند؟

HCV باعث عفونت کبد و در نتیجه التهاب و آسیب کبدی می‌شود. هپاتیت C یکی از پنج ویروس خانواده هپاتیت است که تاکنون شناسایی شده است و به عنوان مهمترین عوامل هپاتیت ویروسی شناخته می‌شود. آزمایش‌های هپاتیت سی گروهی از آزمایش‌هایی است که برای تشخیص عفونت هپاتیت C و هدایت و نظارت بر درمان انجام می‌شود.

آزمایش‌های هپاتیت C شامل موارد زیر است:

- آزمایش HCV Ab با شناسایی آنتی بادی‌های تولید شده در پاسخ به ویروس HCV در خون، به تشخیص عفونت HCV فعال یا آلودگی به آن در گذشته کمک می‌کند.

- تست RNA هپاتیت C برای تشخیص و اندازه‌گیری RNA ویروس در خون انجام می‌شود.

- آزمایش ژنوتیپ HCV در واقع نوع ویروس هپاتیت C را بطور اختصاصی تعیین می‌کند. این اطلاعات در تصمیم‌گیری بهترین روش درمان مفید می‌باشد.

راه انتقال

ویروس هپاتیت C از طریق خون و مایعات بدن فرد آلوده به ویروس انتقال پیدا می‌کند. راه‌های انتقال آن عبارتند از:

استفاده از وسایل شخصی فرد آلوده که ممکن است با خون او تماس داشته باشند، مانند تیغ و مسواک،

رابطه جنسی محافظت نشده با فرد آلوده، تماس با سوزن استفاده شده برای بیماران HCV،خالکوبی غیرقانونی و آلوده ،از مادر به کودک در دوران بارداری و در حین زایمان (با احتمال کمتر).

در حال حاضر، هیچ واکسنی برای جلوگیری از هپاتیت C وجود ندارد.

در صورت تشخیص هپاتیت، پزشک ممکن است یک درمان ضد ویروسی برای بهبود عفونت توصیه کند و یا بیمار را به یک پزشک متخصص بیماری‌های کبد یا بیماری‌های عفونی معرفی نماید. آزمایش HCV RNA ممکن است قبل از شروع درمان به منظور اطمینان از آلودگی فرد به ویروس و همچنین پس از شروع درمان به دلیل مقایسه پیشرفت درمان درخواست شود.

پزشک ممکن است برای بیمارانی که علائم هپاتیت را نشان می‌دهند یک آزمایش کامل کبد درخواست دهد. به منظور تشخیص آسیب کبد آزمایش‌هایی مانند ALT و AST، آلبومین، زمان پروترومبین و بیلی روبین نیز درخواست داده می‌شود. انواع آزمایش‌های ویروسی دیگر همچون هپاتیت A، هپاتیت B و HIV نیز همزمان با آزمایش آنتی بادی هپاتیت سی در جهت تعیین دقیق عامل عفونی بیمار انجام خواهند شد.

نیاز به آمادگی خاص و ناشتا بودن قبل از آزمایش نیست.

نمونه خون از رگ بازو گرفته می‌شود.

سازمان پیشگیری و کنترل بیماری‌های عفونی انجام تست آنتی بادی هپاتیت سی را حداقل یک بار در طول زندگی ( از سن ۱۸ سالگی تا ۷۹ سالگی) توصیه کرده است. با این وجود پیشنهاد شده است این آزمایش به طور معمول در زمان انجام آزمایش‌های چکاپ انجام شود.

قبل از بارداری (برای همه زنان)

تزریق‌کنندگان داروهای غیرقانونی

دریافت‌کنندگان انتقال خون یا پیوند عضو تا قبل از سال ۱۳۷۰

دریافت‌کنندگان عوامل انعقادی تولید شده تا قبل از سال ۱۳۶۷

افراد دیالیز شونده

نوزادان متولد شده از زنان آلوده به هپاتیت سی

کادر درمان

افراد دارای علائم بیماری‌های مزمن کبد

کاندیدهای پیوند عضو

حدود ۲۱٪ از مبتلایان به HIV نیز به HCV (عفونت همزمان) مبتلا هستند.

خستگی

تب

درد شکم

از دست دادن اشتها، حالت تهوع و استفراغ

ادرار تیره

مدفوع به رنگ روشن

زردی چشم و پوست (زردی)

اکثر افرادی که به تازگی به HCV آلوده شده‌اند هیچ علائم و نشانه‌ای ندارند. در برخی افراد ممکن است علائم این بیماری آنقدر خفیف باشد که فرد به ندرت به پزشک مراجعه کند. با این حال، حدود ۱۰ تا ۲۰٪ از افراد علائم مشخص و قابل توجهی مانند زرد شدن سفیدی چشم و پوست، درد شکم، احساس خستگی مفرط، تب، از دست دادن اشتها، حالت تهوع، استفراغ، ادرار تیره و مدفوع به رنگ روشن را نشان می‌دهند.

عفونت هپاتیت C اغلب منجر به هپاتیت مزمن می‌شود که می‌تواند به شکل سیروز و سرطان کبد (کارسینوم هپاتوسلولار) پیشرفت کند. تشخیص و درمان به موقع هپاتیت C می‌تواند در حفظ و ارزیابی عملکرد کبد بسیار موثر باشد و تا حد امکان مانع از مزمن شدن ویروس هپاتیت C و عوارض جدی آن شود.

تفاوت در مدت زمان آلوده بودن فرد و عوارض ناشی از عفونت است.

هپاتیت C حاد: در برخی از افراد، عفونت HCV یک بیماری کوتاه مدت بدون علائم یا علائمی خفیف است و بیماری بدون درمان خاصی بهبود می‌یابد. گاهی اوقات (حدود ۲۰ تا ۳۰ درصد از مواقع) مرحله حاد عفونت ممکن است با علایم شدیدتری به ویژه زردی و خستگی همراه باشد.

هپاتیت C مزمن: عفونت هپاتیت C در بیش از نیمی از افراد آلوده ممکن است بیشتر از ۶ ماه طول بکشد و وارد فاز مزمن شود. هپاتیت C مزمن در صورت عدم درمان منجر به مشکلات جدی و طولانی مدت مانند سیروز و سرطان کبد می شود و گاهی نیز کشنده باشد. هپاتیت مزمن با گذشت زمان به آرامی پیشرفت می‌کند، بنابراین افراد آلوده ممکن است از ابتلا خود به این بیماری آگاه نباشند و زمانی متوجه آن شوند که کبد دچار آسیب جدی و عملکرد نامناسب شود.