فیبروم های رحمی که به آنها لیومیوم و یا میوم نیز گفته می شود، در واقع رشد غیرسرطانی ماهیچه و بافت همبند دیواره رحم در داخل و روی رحم می باشد. فیبروم ها می توانند از نظر شکل، اندازه و محل متفاوت باشند. حدود 70 تا 80 درصد زنان در دهه 50 سالگی به فیبروم مبتلا خواهند شد.

علائم فیبروم رحمی

بسیاری از زنان مبتلا به فیبروم ممکن است هیچ علامتی را تجربه نکنند و حتی ممکن است از داشتن فیبروم آگاه نباشند. اما در برخی از افراد فیبروم خود را با علائم زیر نشان می دهد:

• خونریزی شدید قائدگی
• درد پایین کمر
• درد شکم یا لگن
• تورم یا پری در شکم
• یبوست
• تکرر ادرار
• درد هنگام مقاربت
• ناباروری

تشخیص فیبروم رحمی

صحیح فیبروم رحمی توسط متخصص زنان صورت می‌گیرد. معاینه لگن اصلی‌ترین روشی است که می‌تواند میوم را تشخیص دهد. راه های دیگر تشخیص شامل ام ار آی، سونوگرافی،لاپاراسکوپی، هیستروسکوپی، هیستروسونوگرافی و هیستروسالپنگوگرافی می باشد.

انواع فیبروم رحمی

فیبروم می‌تواند از ۱ میلی‌متر تا بیش از ۲۰ سانتی‌متر قطر داشته باشد، حتی بعضی از آنها می‌تواند به اندازه یک هندوانه باشد. این توده‌ها می‌توانند در داخل دیواره رحم، داخل حفره اصلی اندام و حتی در سطح بیرونی ایجاد شوند. فیبروم‌ها می‌توانند از نظر اندازه، تعداد و مکان در داخل و روی رحم متفاوت باشند.

علت فیبروم رحمی

علت دقیق فیبروم رحمی ناشناخته است، اما هورمون های زنانه مانند استروژن و پروژسترون نقش کلیدی در رشد فیبروم ها دارند. فیبروم‌های رحمی در طول سال‌های باروری زن شروع به رشد می‌کنند اما در سنین یائسگی، زمانی که سطح هورمون ها شروع به کاهش می‌کنند، فیبروم‌ها شروع به کوچک شدن می کنند. بسیاری از زنان مبتلا به فیبروم دارای سابقه خانوادگی فیبروم هستند که نشان دهنده ارتباط ژنتیک با فیبروم است.

احتمال فیبروم رحمی با وجود یک یا چند عامل زیر افزایش می یابد:

• اضافه وزن و چاقی
• سابقه خانوادگی فیبروم
• فشار خون بالا
• باردار نشدن (زنانی که فرزندان بیشتری به دنیا می‌آورند کمتر در معرض خطر فیبروم رحمی هستند.)
• شروع زودرس قائدگی (قائدگی در سنین پایین)
• یائسگی دیررس
• کمبود ویتامین D
• مصرف زیاد گوشت قرمز
• کمبود سبزیجات سبز، میوه و لبنیات
• مصرف الکل و آبجو

فیبروم و ناباروری

فیبروم های رحمی می توانند به روش های مختلفی بر باروری تأثیر بگذارند:

• آنها می توانند بر اندازه یا شکل پوشش داخلی حفره رحم تأثیر بگذارند و مشکلاتی را در لانه گزینی ایجاد کنند.
• باعث مسدود شدن لوله های فالوپ شوند.
• انواع خاصی از فیبروم ها ممکن است خطر عوارض بارداری و سقط جنین را افزایش دهند.
• احتمال زایمان زودرس در زنان باردار مبتلا به فیبروم به طور قابل‌توجهی بیشتر از زنان بدون فیبروم است. هر چه تعداد و اندازه فیبروم‌ها بیشتر شود، این احتمال نیز افزایش می‌یابد.

پشگیری

راه خاصی برای پیشگیری از این بیماری وجود ندارد، اما اجتناب از مصرف هورمون‌های زنانه ممکن است رشد فیبروم ها را کمتر کند.

استروژن موجود در قرص‌های ضدبارداری با دوز کم چندان خطر مهمی ندارند، اما استروژن با دوز زیاد ممکن است باعث بزرگ شدن فیبروییدها شود، لذا اگر مصرف قرص ضدبارداری ضروری نباشد، باید به فکر استفاده از سایر روش‌های جلوگیری از بارداری بود.

درمان فیبروم

با توجه به اندازه و محل فیبروم و تمایل بیمار به باروری و حفظ باروری در آینده، نوع درمان مشخص خواهد شد. هورمون درمانی و جراحی دو گزینه درمانی رایج هستند.

فیبروم های کوچکتر که هیچ علامتی ایجاد نمی کنند، معمولاً نیازی به درمان ندارند.

در برخی موارد درحضور فیبروم های بزرگ ممکن است نیاز به برداشتن کل رحم باشد (هیسترکتومی).

برخی از انواع ویتامین‌ها نیز ممکن است به کاهش رشد و اندازه فیبروم‌ها کمک‌کنند:

• ویتامین B1(تیامین)
• مصرف ویتامین B6(پیریدوکسین)
• ویتامین E
• منیزیم
• اسیدهای چرب امگا ۳

 مصرف مواد غذایی زیر در روند درمان کمک کننده می باشند:

• سبزیجات و میوه‌های خام و پخته
• میوه خشک‌شده
• غلات کامل
• برنج قهوه‌ای
• عدس و لوبیا
• نان سبوس‌دار و پاستا
• گیاهان تازه و خشک

مراقبت بعد از عمل فیبروم رحمی

مراقبت‌های بعد از عمل فیبروم رحم بستگی به شدت جراحی و بزرگی توده‌ی خارج‌شده دارد. اگر جراحی با لیزر بوده است، نیازی به مراقبت خاصی نمی باشد، حتی نیازی به بستری نیز نمی باشد. اما در جراحی‌های بزرگتر، مثلا در مواردی که هیسترکتومی انجام شده باشد، نیاز به استراحت بیشتری است. همچنین تا مدتی از بلندکردن وسایل سنگین باید خودداری کرد.